Ik snap als geen ander, hoe het is, om te staan waar je nu staat. Alles voelt als een worsteling, moeizaam en eenzaam...
Je hebt er ontzettend veel tijd ingestoken, levert te weinig op...
Je denkt er stiekem over na om gewoon te stoppen met die salon, dat je hier vast nog voor uit het juiste hout gesneden bent.
Dat je misschien toch beter in loondienst kan gaan werken. Maar diep van binnen weet je ook, dat je daar niet gelukkig van word...
En iemand bellen en hulp vragen, dat is doodeng! Je denkt vast:
- Maar is ze ook te vertrouwen?
- Ik moet het toch ook alleen kunnen?
- Iedereen zegt dat het niet zo moeilijk is, een salonnetje draaien met een paar klantjes
- En straks sleurt ze me ook nog even in een verkoopgesprek.